Nâzım’ın Ölümü

Birkaç kez kocasıyla bize gelen garip ressamı gördüm. Bize gelirken giydiği sarı elbiseyi giymişti gene. Adı Ella mıydı yoksa Elle mi, anımsamıyorum. Tabuta yaklaştı ve başladı bir şeyler aranmaya. Çiçeklerin içine bakıyordu, aradığı her neyse. Bir o taraftan, bir bu taraftan epeyce aradı… Kadını gözden kaybettiğimi düşündüğüm bir anda önümde beliriverdi. Siyah bir gül uzattı bana, uzundu sapı.
‘Nâzım’ın tabutundan bu gül,’ dedi. ‘Onu saklamalısın!’ fısıltıyla konuşuyordu. ‘Nâzım gönderdi onu sana!’
Birisi omuzlarımı ve ellerimi sıkı sıkıya tutuyordu. Kukla gibiydim. Hüzün yüklü olayın parçalarını mekanik olarak yaşıyordum. Tabutun diğer tarafında Memed’le duran Münevver’i anımsıyorum. Simonov’un işaretiyle yanına gelişi, alışkanlıkla sabahleyin kırmızı karanfil iliştirdiğim ceket cebinden seni öpüşü, aklımda Nâzım. Bir de Galina’nın tabuta atlayışını anımsıyorum, ihtirasla dudaklarına yapışmasını ve orada bıraktığı yağlı kırmızı izi… Yüzünün o harikulade görüntüsü bozulmuştu. Her şeyin devinimsiz olduğunu, yüzlerdeki perişanlığı ve senin sessizce yüzünün silinmesini istediğini anımsıyorum. Kimse kımıldamamıştı yerinden ve benim yapmam gerekmişti. Seninle vedalaşmamıştık Nâzım, ama bizim için son diye bir şey olamayacağını biliyordum artık.
‘Bu Nâzım’dan, Nâzım’dan. Sana son gülü gönderdi, o!’ diye fısıldamaya devam ediyordu sarı elbiseli kadın. ‘Ağla, onun için ağla, ayrılık zamanı geldi çattı…’
Ve birden sert bir hareketle ceketimin yakasına yapıştı ve insanüstü bir güçle gülü sapıyla beraber içime soktu. Acıdan haykırdım yüksek sesle ve o dakikada tabutun kapağının uluca senin üstüne doğru indirildiğini gördüm. Küçücük bir aralık kalmıştı! Gözyaşlarımdan ıslanmış mendili bırakıverdim o aradan içeri. Hatırlıyor musun: ‘Al Verusya, sana gözyaşı mendilleri,’ diyerek bir düzine hediye etmiştin bana, o mendillerden biriydi.
Tulyakova, Vera. Bahtiyar Ol Nâzım. 2. Baskı. Yapı Kredi Yayınları, 2015. 421-422.